Griekenland – Turnhout

Op 5 juli 2023 verlieten mijn partner Tom, ons acht maanden oud zoontje Iason en ik Athene. We woonden in Koukaki, aan de voet van de Acropolis—een plek die sommigen beschouwen als een van de beste in het land om te wonen. Maar ik wist al meer dan tien jaar dat ik Griekenland wilde verlaten. De klimaatopwarming, de ondraaglijke hitte—alles brandt op. We geven te veel om de natuur om dat niet te voelen. Het werd voor ons ondraaglijk. En dan was er nog de absurde corruptie. We gingen de straat op, stemden, maar niets veranderde. Financieel werd het ook steeds uitdagender. Met een gezin leek het onmogelijk om daar te floreren en gelukkig te zijn; het was overleven.
We hebben eerlijk stilgestaan bij wat het betekent om een kind op te voeden in Athene, binnen onze sociaaleconomische klasse, en stelden onze prioriteiten scherp. We wisten precies wat belangrijk voor ons was, en dat maakte de beslissing eenvoudiger. Er was geen twijfel. We vierden ons vertrek met vrienden, pakten een paar tassen met kleding en vlogen naar Amsterdam. In Nederland verbleven we bij verschillende vrienden, afhankelijk van wie een bed of kamer vrij had. Intussen zocht Tom in het hele land naar werk. Uiteindelijk vond hij een baan in Eindhoven, waardoor ook Turnhout in beeld kwam. Ja, er was onzekerheid, maar je blijven afvragen hoe het geweest had kunnen zijn zonder het ooit te doen, vond ik veel erger. Ik ben trots dat we al ons spaargeld hebben besteed aan het ‘proberen’.
Het voelt alsof al mijn dromen hier werkelijkheid worden: de natuur, de rust, de seizoenen zien veranderen, alles op de fiets doen en veel tijd doorbrengen met ons kind, dat hier veel vrijer kan leven. De Steinerschool, die in Griekenland onbetaalbaar was, is hier vlakbij ons huis. Alsof het zo had moeten zijn! Wat in Athene een onbereikbare droom leek, gebeurt nu echt. Als we naar Griekenland gaan, is dat vakantie. Als we naar Turnhout gaan, komen we thuis.