Iran – Turnhout, 2019

Op 18 maart 2019 vertrokken mijn man en ik uit Teheran, Iran. We konden niet anders. We verlieten ons geboorteland, de plek waar we ons leven hadden opgebouwd. We hadden een huis, werk, familie en vrienden, maar we waren niet veilig. Met een toeristenvisum kwamen we in België aan, waar we een afspraak hadden met iemand die ons verder zou helpen om naar Canada te reizen. Canada leek ons een goede plek; mijn echtgenoot en ik spraken immers Engels. We vertrouwden de man en gaven hem alles wat we hadden, maar we werden bedrogen. Met lege handen en zonder plan bleven we achter. Plotseling werd België onze eindbestemming. Het moeilijkste was het achterlaten van mijn familie. Mijn moeder, broer en ik hebben altijd een ontzettend hechte band gehad. Zij waren mijn veilige haven, mijn thuis. Het doet pijn om zowel moeilijke als vreugdevolle momenten niet met hen te kunnen delen. Hoewel ik niet wist voor hoe lang ik Iran zou verlaten, nam ik van al mijn dierbaren iets mee: een trui die mijn grootmoeder voor mij breide, een jurk die mijn moeder naaide, een armband van mijn broer… Het is mijn meest kostbare verzameling. We hadden geen idee wat het betekent om ‘vluchteling’ te zijn. We waren weer veilig, maar de schok was zo groot, waardoor ik me die beginperiode als een soort waas herinner. We volgden Nederlandse lessen, verbleven in verschillende opvangcentra, stonden even op straat, logeerden een poos bij iemand, konden kort in iemands studio verblijven. Anderhalf jaar geleden kregen we eindelijk goed nieuws: we mochten in België blijven. Via het OCMW kwamen we in Turnhout terecht. In Iran was ik altijd aan het werk of aan het studeren. Niks doen was niets voor mij. Vanaf onze aankomst in België werkte ik als vrijwilliger bij  verschillende organisaties. Dankzij deze ervaringen vond ik mijn huidige job, mijn favoriete job: brugfiguur bij het CAW. Dit is de grootste kans die iemand me kon geven. Mijn eigen verhaal helpt me om het verhaal van anderen te begrijpen en empathie te tonen. Als ik zo het leven van zelfs maar één persoon een beetje gemakkelijker kan maken, ben ik tevreden. Nu heb ik hier vrienden, een netwerk, zinvol werk dat ik ontzettend graag doe. Tot enkele maanden geleden ging ik vaak terug naar Brussel, omdat ik me daar beter voelde. Nu niet meer, nu is Turnhout mijn thuis.